Sierpień to ostatni typowo letni, gorący miesiąc. W tym okresie runo leśne opanowuje wielkie i różnorodne królestwo grzybów. Łatwo napotkać przedstawicieli dobrze znanych grup jak borowiki, koźlarze, muchomory, gołąbki, purchawki, a także gatunki o bardziej fantazyjnych formach. W dużych grupach wyrasta czarny lejkowiec dęty, zwany w regionie „kominkiem” lub „fajeczką”, pospolite są pięknonogi, o plesze przypominającej rozgałęzione żółte poroże, pojawiać się zaczynają rzadkie, chronione szmaciaki gałęziste – „leśne kalafiory’ oraz równie cenne szyszkowce łuskowate.
Na gołoborzach dojrzewają owoce jarzęba pospolitego. Roślina ta doskonale radzi sobie na skrajach rumowisk skalnych, gdyż jej korzenie potrafią nadal rozrastać się w szczelinach między głazami, które stanowią barierę nie do pokonania dla rozwoju innych drzew. W rezultacie skraje gołoborzy opanowane zostały przez jarzębinę. W sierpniu mienią się wspaniałą czerwoną mozaiką ich dojrzałych owoców. W tym okresie można również dostrzec pomiędzy skałami Łyśca niezwykle rzadką i osobliwą paproć – zanokcicę północną będącą reliktem polodowcowym. Nocami nad łąkami podziwiać można na nieskażonym sztucznym światłem niebie roje „spadających gwiazd” – perseidów.
W czasie letnich upałów obniża się poziom wód w górskich strumieniach. Wiele z nich wysycha zupełnie, zwłaszcza w wyższych położeniach na stokach gór. Rozlewiska Czarnej Wody nadal zapewniają przetrwanie wielu porozrzucanym oczkom wodnym i głównemu ciekowi strumienia. W tych małych zbiornikach wodnych zagęszczenie organizmów jest wysokie. Larwy traszek spędzają czas przyczajone przy dnie, polując na małe bezkręgowce np. rozwielitki i oczliki. W mulistym dnie swe domki przypominające miniaturowe kopce termitów budują słodkowodne robaki i larwy muchówek. W zbliżeniu powierzchnia dna usłana jest setkami miniaturowych budowli, malutkich małży groszówek, ziarenek piasku, z pomykającymi kijankami i rzadkimi drapieżnikami – pluskolcami.
Na wilgotnych, trzęślicowych łąkach swe sieci rozpościerają tygrzyki paskowane. Samice tych pająków posiadają duże odwłoki o charakterystycznym deseniu w czarno-żółte paski. Pająk ten jeszcze 100 lat temu był rzadkością w Europie Środkowej. Obecnie z każdym rokiem staje się liczniejszy i jest już pospolitym mieszkańcem dzikich, świętokrzyskich łąk.
W wilgotniejszych terenach, w lasach o gęstej warstwie ściółki i podszytu napotkać można również ostrożnego strzyżyka. Te malutkie ptaki intensywnie polują na bezkręgowce, które zbierają z gleby oraz gałęzi i liści, zazwyczaj nisko nad ziemią. Są one bardzo ruchliwe, poruszają się w charakterystyczny sposób i latają na krótkich odcinkach furkocząc skrzydłami.
Radek Kuroś
