Ssaki

Dość liczna jest sarna, która występuje na całym obszarze Parku. Podczas wędrówek po mniej uczęszczanych szlakach nietrudno ją spotkać. Największy z naszych jeleniowatych – łoś pojawia się jedynie sporadycznie. Od kilkunastu lat coraz częściej można spotkać na terenie Parku jelenie, które wcześniej jedynie zachodziły na obszar Parku. Obecnie łanie wydają tutaj nawet na świat cielęta. Niezbyt liczny jest dzik, którego spotkać można głównie w niżej położonych partiach Łysogór.

Jedynym rodzimym licznie występującym przedstawicielem rodziny psowatych jest lis. Rzadko jednak można go spotkać, gdyż jest to zwierzę bardzo ostrożne i w dodatku prowadzi przeważnie nocny tryb życia. Azjatycki gość – jenot pojawia się wyjątkowo. Podobnie zresztą jak i borsuk – największy przedstawiciel łasicowatych nielicznie występujący w granicach Parku. Inni przedstawiciele rodziny łasicowatych to kuna leśna zwana tumakiem i kuna domowa – kamionka. Również one polują głownie nocą, a ich ofiarami padają przeważnie gryzonie i mniejsze ptaki. Tchórz i łasica nie są liczne w lasach, ale ta ostatnia często występuje na ich obrzeżach, nierzadko w pobliżu osiedli ludzkich. Wyjątkowo pojawia się jenot – azjatycki gość.

Największy przedstawiciel rzędu gryzoni – bóbr, został reintrodukowany na terenie Parku w 1989 roku. Obecnie niewielka populacja tych zwierząt występuje stale w Czarnej Wodzie. Spiętrzenia wody spowodowane budowanymi przez bobry tamami bardzo korzystnie wpłynęły na stosunki wodne, zróżnicowanie warunków środowiskowych, a przez to także na bioróżnorodność zasiedlonego przez nie terenu. Drobne gryzonie reprezentowane są przez bardzo licznie występującą nornicę rudą i mysz leśną, natomiast do rzadko występujących należą polnik bury i darniówka. Należy zaznaczyć, że liczebność gryzoni z roku na rok podlega dużym wahaniom, najczęściej jest to związane z zasobnością bazy pokarmowej w danym roku. Na uwagę zasługują trzy gatunki z rodziny pilchowatych: popielica, koszatka i orzesznica, dwa pierwsze, ze względu na swą rzadkość zostały wpisane do „Polskiej czerwonej księgi zwierząt”. Praktycznie we wszystkich typach lasu natknąć się można na wiewiórkę. Za ciekawostkę należy uznać występowanie w Parku kilku form barwnych tego zwierzęcia, od najbardziej znanej – rudej, po niemal czarną, charakterystyczną dla terenów górskich. Zając nie jest zbyt liczny, można go zobaczyć najczęściej gdy wypłoszony z kotliny (zagłębienia w ściółce, w którym odpoczywa w dzień) umyka miedzy drzewami.

Nietoperze reprezentowane są przez 10 gatunków, w tym przez rzadkie dla Polski: mroczka posrebrzanego i pozłocistego. Spośród ssaków owadożernych na terenie Parku występują: ryjówka aksamitna, rzadsza ryjówka malutka, która jest najmniejszym krajowym ssakiem oraz rzęsorek rzeczek stwierdzany w obszarze ochrony ścisłej „Mokry Bór”. Pozostałe gatunki zaliczane do tego rzędu to kret – występujący nawet wysoko na polanie Bielnik pod Świętym Krzyżem oraz jeż, którego spotkać można niemal w całym Parku.